Dag 6
Door: Jord
03 Augustus 2014 | Frankrijk, Avranches
Dag 6
Met een straaltje zonlicht tussen de gordijnen en het gekrijs van voorbij-vliegende meeuwen, ontwaakten wij vanmorgen uit een toch wel zeer 'dieppe' slaap. Genietend van het uitzicht werd de kaart er even bij gepakt en stippelden we de route voor vandaag uit.
Hieruit bleek dat we de inmiddels gevreesde D925 weer moesten gaan volgen. Voor het idee: als ik moest kiezen tussen een hiketocht door alaska in mijn nakie, of een dagje fietsen over de D925, dan had ik mijn broek al uit gehad. Maar helaas hadden we geen keus en kon de geasfalteerde versie van de python weer betreden worden.
Om Dieppe uit te komen moest een berg beklommen worden die in een hoek van 90 graden omhoog leek te gaan.
Nadat we 3 keer door de hel waren gegaan werd ook deze theoretisch onmogelijke berg beklommen.
Het was uiteraard weer een drama om de drukke stad uit te komen. Dit uitte zich door het 5 maal begroeten van dezelfde oude knakker, die ons in zijn beleving elke keer voor het eerst voorbij zag komen. Wat een enthousiast volk die fransen.
Maargoed, we kwamen weer op de D925 en kregen na 40 km spontaan oorpijn van het drukverschil (ik overdrijf misschien lichtelijk).
We wisselden steeds om de 25 km met het karretje, zo hadden we tijdens de tocht ook iets om naar uit te kijken (wie zadelt een ander nou niet graag op met problemen?).
Tijdens onze korte stops wordt gretig vaseline op het achterwerk gesmeerd. Iets wat inmiddels zo'n automatisme is geworden dat de voorbij rijdende auto's kunnen navigeren, welk plekje nog niet goed is in gesmeerd.
Dan zijn er nog de micro-beestjes die er tijdens onze tocht enorm van genieten om met hun hele stamboom over onze poriën te paraderen. In grote getalen wrijven we deze van onze ledematen af, maar er vanaf komen doen we helaas niet.
Samen met ons gezelschap op de fiets zijn we vandaag verder gegaan.
Na zo'n 105 kilometer gefietst te hebben waren we vlakbij Le Havre. Hier was een plaatselijke bewoner zo vriendelijk om ons te vertellen hoe we naar 'pont de normandië' moesten fietsen. Tijdens zijn uitleg, was hij zo vriendelijk om onze gezichten flink af te spoelen.
Bepakt met de uitleg van onze showerguy gingen we naar het strand van Le Havre. Waar we een klein dorpje verwacht hadden, troffen we een enorme havenstad aan.
Gewend aan het veerpont in kessel gingen we op zoek naar het 'pont' naar Normandië.
Uiteindelijk dachten we het pont gevonden te hebben, en we sloten ons aan bij de rij van auto's en motoren. Wel viel ons op dat het een groot veerpont was, voor een overbrugging van zo'n 5 kilometer. Ook de tekst 'brittany' op de zijkant van het schip vonden we vrij apart. Toen we vroegen waar we eigenlijk naartoe gingen, bleek dat we bijna in Engeland hadden gezeten (ook niet mis).
We fietsten verder en volgden de bordjes 'port de normandie', aangezien het volgen van pont onze reis een andere wending zou geven. Dit was echter geen groot succes. Daarom besloten we om een monsieur aan te spreken die zich in een autootje bevond, waarvan het zwaailicht groter leek de zijn dan de auto zelf. Met zijn gebrekkige engels kreeg hij de worden 'follow moi jusqu'a i say' er uit; erg vriendelijk.
Om meneer bij te kunnen houden, moeten we zo hard trappen dat de ketting al roodgloeiend werd. Toen ging tijdens onze escort/achtervolging ook nog de achterband van Frank lek...'zucht'.
Eenmaal op het punt gekomen waar we deze vriendelijke monsieur emotioneel afscheid van ons had genomen, hadden wij de mogelijkheid om de band van Frank te plakken. Wat een klein scherfje in de achterband leek te zijn, bleek een half bouwhek te zijn; een spijker van 5 cm.
Maar we zouden Team Thunder niet zijn als we ook dit met onze begaafde handjes niet gefixt zouden krijgen.
Het was nog zo'n 10 kilometer totdat we bij de brug aan kwamen, geen veerbootje dus. Deze gigantische brug maakte natuurlijk weer zo'n scherpe hoek, dat we al op zoek waren naar het verhuur van ski's.
Inmiddels was het al 10 uur toen we de skipiste gepasseerd waren. Over een weg waar onkruid door het asfalt groeide (of andersom) ,fietsten we naar het dichtstbijzijnde dorp. We gingen verschillende hotels af, maar niemand leek zin te hebben in het Sweaty Duo. Het voelde alsof we elke hotelketen al drie keer benaderd hadden.
Het zoeken naar een hotel begon toch wel hoge nood te krijgen, aangezien we die dag al 140 km gemaakt hadden. Na nog eens 7 kilometer daar bovenop te doen kwamen we bij het hotel aan waar we een pijnlijke 122€ af mochten tikken; merde!
Zoals veel mensen zich al af vroegen, hebben wij het ondanks alle gebreken wel naar onze zin! Tot snel! Dag 7 en 8 volgen snel, we zitten nu in avranches maar gaan nog even door.
Met een straaltje zonlicht tussen de gordijnen en het gekrijs van voorbij-vliegende meeuwen, ontwaakten wij vanmorgen uit een toch wel zeer 'dieppe' slaap. Genietend van het uitzicht werd de kaart er even bij gepakt en stippelden we de route voor vandaag uit.
Hieruit bleek dat we de inmiddels gevreesde D925 weer moesten gaan volgen. Voor het idee: als ik moest kiezen tussen een hiketocht door alaska in mijn nakie, of een dagje fietsen over de D925, dan had ik mijn broek al uit gehad. Maar helaas hadden we geen keus en kon de geasfalteerde versie van de python weer betreden worden.
Om Dieppe uit te komen moest een berg beklommen worden die in een hoek van 90 graden omhoog leek te gaan.
Nadat we 3 keer door de hel waren gegaan werd ook deze theoretisch onmogelijke berg beklommen.
Het was uiteraard weer een drama om de drukke stad uit te komen. Dit uitte zich door het 5 maal begroeten van dezelfde oude knakker, die ons in zijn beleving elke keer voor het eerst voorbij zag komen. Wat een enthousiast volk die fransen.
Maargoed, we kwamen weer op de D925 en kregen na 40 km spontaan oorpijn van het drukverschil (ik overdrijf misschien lichtelijk).
We wisselden steeds om de 25 km met het karretje, zo hadden we tijdens de tocht ook iets om naar uit te kijken (wie zadelt een ander nou niet graag op met problemen?).
Tijdens onze korte stops wordt gretig vaseline op het achterwerk gesmeerd. Iets wat inmiddels zo'n automatisme is geworden dat de voorbij rijdende auto's kunnen navigeren, welk plekje nog niet goed is in gesmeerd.
Dan zijn er nog de micro-beestjes die er tijdens onze tocht enorm van genieten om met hun hele stamboom over onze poriën te paraderen. In grote getalen wrijven we deze van onze ledematen af, maar er vanaf komen doen we helaas niet.
Samen met ons gezelschap op de fiets zijn we vandaag verder gegaan.
Na zo'n 105 kilometer gefietst te hebben waren we vlakbij Le Havre. Hier was een plaatselijke bewoner zo vriendelijk om ons te vertellen hoe we naar 'pont de normandië' moesten fietsen. Tijdens zijn uitleg, was hij zo vriendelijk om onze gezichten flink af te spoelen.
Bepakt met de uitleg van onze showerguy gingen we naar het strand van Le Havre. Waar we een klein dorpje verwacht hadden, troffen we een enorme havenstad aan.
Gewend aan het veerpont in kessel gingen we op zoek naar het 'pont' naar Normandië.
Uiteindelijk dachten we het pont gevonden te hebben, en we sloten ons aan bij de rij van auto's en motoren. Wel viel ons op dat het een groot veerpont was, voor een overbrugging van zo'n 5 kilometer. Ook de tekst 'brittany' op de zijkant van het schip vonden we vrij apart. Toen we vroegen waar we eigenlijk naartoe gingen, bleek dat we bijna in Engeland hadden gezeten (ook niet mis).
We fietsten verder en volgden de bordjes 'port de normandie', aangezien het volgen van pont onze reis een andere wending zou geven. Dit was echter geen groot succes. Daarom besloten we om een monsieur aan te spreken die zich in een autootje bevond, waarvan het zwaailicht groter leek de zijn dan de auto zelf. Met zijn gebrekkige engels kreeg hij de worden 'follow moi jusqu'a i say' er uit; erg vriendelijk.
Om meneer bij te kunnen houden, moeten we zo hard trappen dat de ketting al roodgloeiend werd. Toen ging tijdens onze escort/achtervolging ook nog de achterband van Frank lek...'zucht'.
Eenmaal op het punt gekomen waar we deze vriendelijke monsieur emotioneel afscheid van ons had genomen, hadden wij de mogelijkheid om de band van Frank te plakken. Wat een klein scherfje in de achterband leek te zijn, bleek een half bouwhek te zijn; een spijker van 5 cm.
Maar we zouden Team Thunder niet zijn als we ook dit met onze begaafde handjes niet gefixt zouden krijgen.
Het was nog zo'n 10 kilometer totdat we bij de brug aan kwamen, geen veerbootje dus. Deze gigantische brug maakte natuurlijk weer zo'n scherpe hoek, dat we al op zoek waren naar het verhuur van ski's.
Inmiddels was het al 10 uur toen we de skipiste gepasseerd waren. Over een weg waar onkruid door het asfalt groeide (of andersom) ,fietsten we naar het dichtstbijzijnde dorp. We gingen verschillende hotels af, maar niemand leek zin te hebben in het Sweaty Duo. Het voelde alsof we elke hotelketen al drie keer benaderd hadden.
Het zoeken naar een hotel begon toch wel hoge nood te krijgen, aangezien we die dag al 140 km gemaakt hadden. Na nog eens 7 kilometer daar bovenop te doen kwamen we bij het hotel aan waar we een pijnlijke 122€ af mochten tikken; merde!
Zoals veel mensen zich al af vroegen, hebben wij het ondanks alle gebreken wel naar onze zin! Tot snel! Dag 7 en 8 volgen snel, we zitten nu in avranches maar gaan nog even door.
-
03 Augustus 2014 - 22:06
Elly En Huub:
Hee Jord en Frank,
Het is super om jullie verhalen te lezen. Het is inderdaad een klote weg om te fietsen. Maar elke diehart die dit weet te trotseren heeft ballen van een Spaanse stier. Kom op hou vol. En geloof ons als je mount Sankt Michell ziet hebben jullie het bijna gefikst. Succes nog ( enne.... Lemmemenke, veur zin trots op dich)
Groetjes Elly en Huub -
03 Augustus 2014 - 22:38
Martien En Marina:
Hallo Frank en Jord,
Zaterdag kregen we in de gaten dat jullie je verslag op deze site plaatsten.
We hebben samen smakelijk zitten lachen. Jammer dat we dit niet eerder wisten.
Heeeeel knap wat jullie daar aan het presteren zijn. Capeau!!!!
Wij doen het jullie niet na.
We zijn benieuwd naar jullie volgende verhalen.
We wensen jullie veel succes met de laatste loodjes, want die zijn meestal het zwaarst.
Maar het einde is al bijna in zicht.
Groetjes Martien en Marina en Sanne
tot vrijdag -
03 Augustus 2014 - 22:41
Andre En Ruud:
Ha jungskes,
Maar goed dat je een carriere bij Itek achter de rug hebt Jord, komt je nu goed van pas met jullie bandenpech. Zeker als je ventieltjes in de band verstopt, dan blijf je werk houden.......ha,haaaa.
En af en toe lijken jullie Josef en Maria wel die geen slaapplek kunnen vinden.....ocherm, arme stakkers.Nog "maar" 200 km jongens en dan zit de enorme klus er gelukkig op voor jullie, dus nog ff volhouden en geloven in jullie zelf. Wij zijn ervan overtuigd dat dit gaat lukken....ZET 'm OP, de laatste loodjes. en toch ook blijven genieten :)
Liefs, pap, mam, Dide en Ruud. -
04 Augustus 2014 - 15:34
Fam. Van De Water:
Hoi Frank en Jord,
Wat een prestatie zetten jullie daar neer. De laatste
kilometers zijn in zicht, hou de moed erin, maar daar twijfelen wij niet aan. Wij kijken uit naar het volgende verslag.
Groetjes Gijs & Petra en Romee -
04 Augustus 2014 - 21:18
Theo-truus:
Hallo Jord en Frank
Wij verheugen ons elke dag weer op de verhalen van jullie
Hoe zwaarder dat jullie het hebben hoe leuker de verhalen worden, dus eigenlijk willen we dat jullie nog ff wat afzien. Verder vinden wij dat jullie het ontzettend goed doen. Wij verheugen ons al weer op de terugkomst
gr truus en theo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
