Dag 7

(Ik loop helaas drie dagen achter, de rest komt wel nog!)

Dag 7

Na de nacht te hebben door gebracht in ons 'million dollar bed', waren nog niet uitgerust. Volgens Frank kwam dit omdat we de avond daarvoor onze kartonne broodjes als avondmaal hadden moeten nuttigen, ik kon hier wel in komen. Nadat we waar voor ons geld hadden genomen en alles wat mee mocht, ook mee hadden genomen. Gingen we naar de Aldi. Hier sloegen we een jaarvoorraad aan onze geliefde broodjes in.
De eerste berg liet ons direct weer even weten dat we in Frankrijk waren; we waren kapot. Nadat we een magere 13 kilometer hadden gefietst, kregen we te maken met een enorme plensbui. Na een uur onder een paraplu gestaan te hebben, waren we nog doordrenkter dan dat we zonder paraplu zouden zijn. Na dit wet-tshirt contest gingen we weer op pad.
Ook dit 'op pad gaan' was helaas van korte duur, er kwam weer een hoop regen aan. Dit maal wisten we te schuilen in een betonnen bushokje. Het slechte weer hield echter zo lang aan, dat we al discussies voerden over waar het bankstel en de televisie moesten komen. En dat om half 4 met slechts 25 km op de teller.
Toen het weer opklaarde, konden we onze vakantiewoning verlaten en waren we klaar om 'meaters' te gaan maken. Na stevig doortrappen kwamen we in Caen uit, een vrij grote stad met ook vrij grote hoogteverschillen; ' kolere'.
Omdat het krijgen van een camping in de stad een onmogelijke missie is, en we beide nog voorruit wilden, fietsten we verder. Op de kaart hadden we het dorpje Tilly-s-seulle gevonden. Frank zei al direct: 'kom we goan bej Tilly sloape'.
Dus zo ging onze tocht verder naar 'ons Tilly'. Echter hier aangekomen, bleek Tilly weinig inhoud te hebben. Toen we een bewoner vroegen naar een Camping, keek hij zo moeilijk dat het leek alsof hij de broek vol had. Of dit zo was weten we nog steeds niet...
In ieder geval wist hij ons te vertellen dat we naar Bayeux moesten (wat nog 25 km was). Om dit even zeker te stellen schakelde ik de hulplijn in: ozze Mick'. Helaas werd dit ook door onze hulp op afstand bevestigd; fietsen maar weer dus. Beide hadden we wel weer genoeg gehad voor vandaag, maar toch moesten we door. Door uiteindelijk nogmaals te bellen naar de hulplijn, met ondersteuning van het navigatiewonder Krijn; kwamen we op de camping. Hier bleek het Kantoor al een tijdje gesloten te zijn. Nadat we onze 'puppyfaces' hadden opgezet (en een traantje laten rollen), mochten we de camping op. Wel wilde de lieve mevrouw mijn ID kaart hebben (vraag dan gewoon of je met me op de foto mag).
Op de camping werd snel de tent op gezet, en ging onze gasbrander aan voor het bereiden van de maaltijd. En al dit gedoe moest nog gebeuren om half 11.
Nadat we 3 zakjes rijst (in totaal bedoeld voor 6 personen) en twee blikken kattenvoer van 800 gram (chili con carne) hadden verwerkt, gingen we 'boodschappen' doen.
Ook dit 'boodschappen' doen, was een ervaring apart. Hier kregen we namelijk te maken met in de volksmond genoemd: het schietgat.
De houding die hierbij aangenomen moet worden is uiterst ongemakkelijk en kracht vretend. Als ik hier zoals in Nederland 2 keer een half uur de tijd voor zou nemen, zag ik er nu uit als Arnold swarzenegger.
En Frank vroeg op het hokje ernaast, of het regende. Dit bleek een erg plaatselijke stortbui te zijn.
En zo kwam ook deze vermoeiende dag tot een eind. Au revoir!